Założę się, że większość z Was sam opis zaintrygował, a przynajmniej choć w minimalnym stopniu zainteresował, ale niestety nie oczekujcie zbyt wiele po tej książce.

Raczej znakomitą powieścią kryminalną bym tej pozycji nie nazwała, bardziej pasowało by tu stwierdzenie PRZECIĘTNA albo nawet BARDZO PRZECIĘTNA historyjka.

 Zazwyczaj książka, która nie zainteresuje mnie niczym do max. 50 stron nie jest warta dalszego czytania, ale z racji, że jeszcze nigdy nie odłożyłam niedoczytanej książki, mogę napisać jej rzetelną recenzję.

Sam opis bardzo mnie zainteresował, a już wspomnienie, że jest to bestsellerowa seria wzbudził we mnie ogromne nadzieje! Niestety… w książce znajdziemy głównie wydłużoną i spowolnioną do granic możliwości NUDNĄ historyjkę, którą spokojnie można by zapisać na ilości kartek mniejszej przynajmniej o połowę. W czasie przewracania kolejnych stron, aż chce się zadać pytanie „Kiedy wreszcie zacznie się coś dziać?” 

Moment, w którym w czasie czytania książki namiętnie zaczynam oglądać moją żółtą sypialnianą ścianę świadczy głównie o tym, że książka nie ma nic ciekawego do przekazania. Nawet nie wiecie ile się naoglądałam ;) 

 W połowie książki nawet mało wprawiony w tej tematyce czytelnik będzie już doskonale wiedział jakie jest rozwiązanie „zagadki”, a oczekując czegoś zaskakującego mogą mu się skończyć kartki „pod palcami” i niestety się nie doczeka. 

 Szczerze mówiąc książkę JAKOŚ się czyta, ale raczej jest to wlekąca się jak flaki historyjka niż kryminał z fajną fabułą, zagadką dla czytelników i zaskakującym zakończeniem. W czasie czytania tej książki nie odczuwałam żadnych emocji. 

Zdecydowanie to jedna z tych „wyblakłych” lektur o której za miesiąc już nie będę pamiętała.

 Niestety z książkami Pani Katrin Wahlberg już się nie spotkam, biorąc pod uwagę, że szukając informacji o tej autorce natknęłam się na opinię jako „Szpital” miałby być najlepiej napisaną książką tej autorki. ..

Nie, dziękuję na pewno znajdę coś ciekawszego :)